Konkurs łódź MIŁOŚCI

A to cytat napisany na naszym ślubnym zaproszeniu i idealnie oddający naszą historie:
 „Gdzie ty pójdziesz tam i ja pójdę 
 Gdzie ty zamieszkasz tam i ja zamieszkam
 Twój naród będzie moim narodem
 A twój Bóg moim Bogiem”

Jadąc na 3 miesiące do Brazylii nie brałam pod uwagę takiego przebiegu sytuacji. Pojechałam trenować i zwiedzać. Poznawać kulturę, doskonalić język i rozwijać moją pasje. Ja rozsądna, praktyczna, trzeźwo patrząca na życie szczęśliwa kobieta – nie biorąca pod uwagę jakiejkolwiek przygody z Brazylijczykiem a co dopiero miłości - poznałam na tamtym kontynencie mężczyznę, z którym chcę założyć rodzinę i któremu już wkrótce powiem „tak”.

Różnice: to, że jestem starsza o 5 lat, wyższa o 2 cm i zdecydowanie bielsza są drobnostkami, którymi człowiek nie zaprząta sobie głowy. To, że moim pierwszym językiem jest polski a jego portugalski nie ma znaczenia. To, że on wychował się w kulturze macho, w której już dziewczynka uczona jest flirtowania i zabiegania o mężczyznę, a ja w domu w którym dominowały kobiety - czy jest ważne?  Każda sprawa, która dla mnie jest oczywista: że zimą jest mróz, że jesteśmy narodem pesymistów, że ludzie obchodzą imieniny i że codziennie o innej godzinie zachodzi słońce dla niego jest czymś nowym. Zaś rzeczy dla niego codzienne: słońce, szczęście z tego co się ma, taniec gdy tylko gdzieś leci muzyka, otwartość i nie przejmowanie się pierdołami są u nas rzadkością.

Różnic by można wymieniać wiele, wynikają one z innej kultury, sytuacji narodowej, standardu i pogody, ale czy to jest ważne??? Wyobraźcie sobie porzucić Rio de Janeiro, zwane Boskim miastem, porzucić pracę którą się lubi i z której można spokojnie żyć, pozostawić daleko rodzinę i przyjaciół dla miłości, dla nieznanego i takiej pogody ??

6 rano w Rio de Janeiro na dworcu autobusowym, po nocy spędzonej w autobusie wysiadam. Po jakiejś godzinie ląduje w dzielnicy Lapa. Miasto jeszcze śpi, na placu samochód z uzbrojonymi po pas policjantami i bezdomni. A tu drzwi do hostelu zamknięte. Gorączkowo naciskam na dzwonek w małej panice i łaskawie po paru minutach z balkonu wychyla się mężczyzna z zapytaniem czy mam zrobioną rezerwacje. Oczywiście, że nie mam bo przecież skąd mogłam wiedzieć kiedy tu dotrę i czy w ogóle do tego hostelu się wybiorę. Zestresowana odpowiadam że nie mam, ale przecież nie odprawi mnie.

I co? I to właśnie ten mężczyzna podbija moje serce. W końcu w życiu spotkałam mężczyznę przy którym się śmieje, wygłupiam i w którego ramię się wtulam jak mi jest źle. W końcu jestem z człowiekiem przy którym mogę być sobą bez tych przeróżnych masek zakładanych na siebie. I musiałam polecieć na drugi koniec świata to ameryki południowej i przemierzyć autobusem pól Brazylii, aby spotkać prawdziwą miłość. I czy można wierzyć w przypadki, zrządzenie losu czy raczej gdzieś tam napisany jest zarys naszej życiowej historii. I właśnie teraz - po staraniach o przedłużanie wizy, po wizycie policji sprawdzającej, czy na pewno mieszkamy razem, po rozprawie w sądzie rodzinnym, gdzie sędzia musiał wydać pozwolenie na zawarcie małżeństwa bez dokumentu którego w Brazylii nikt nie wydaje - w końcu nadchodzi ten dzień.

Jakie mamy plany?
- Żyć szczęśliwie. 
Gdzie?
- Trochę tu, trochę tam, byle by razem a inne rzeczy jakoś zawsze się ułożą.

Różne charaktery, różne temperamenty: Panna i Lew.

Będę pamiętała tamten dzień do końca życia. Był weekend, koniec stycznia, przyjechałam do Poznania, spotkać się z moim chłopakiem. Maciej chciał ze mną porozmawiać, naszym miejscem spotkań najczęściej była fontanna naprzeciw opery. Tak było i tym razem, rozmawialiśmy jak widzimy się w przyszłości, i wtedy Maciej uklęknął przede mną i zapytał, czy zostanę jego żoną. Byłam zaskoczona, ale też i szczęśliwa. Oczywiście zgodziłam się. W samochodzie czekały na mnie piękne czerwone róże, a wieczorem romantyczna kolacja.

Od początku...

Poznałam Macieja na imprezie andrzejkowej w moim akademiku. Ja po lampce wina, on ze sokiem próbował mnie zagadać. Wciągnęliśmy się w dłuższą pogawędkę. Rozmawiało się bardzo miło, ale żadne z nas nie wiedziało czy kolejnego dnia znów włączymy komputer i spotkamy się na Tlenie.

Poznaliśmy się właśnie przez Internet. Ja na chwilkę wyszłam z pokoju gdzie była impreza do swojego pokoju, i zobaczyłam wiadomość na tlenie. Odpowiedziałam, i tak zaczęła się rozmowa. Potem były następne wieczory przegadane w ten sam sposób. Przesłaliśmy sobie zdjęcia, żeby wiedzieć jak wyglądamy. Nigdy nie sądziłam, że takie znajomości mają szansę przetrwania. Po kilku miesiącach wirtualnych rozmów Maciej zaproponował spotkanie, zgodziłam się. Potem były kolejne randki. On chciał czegoś więcej i cierpliwie czekał. Ja nie chciałam się jeszcze angażować, ale w głębi siebie czułam, że zależy mi na nim. Punkt kulminacyjny nastąpił na balu absolutoryjnym, na który zaprosił mnie Maciej. Postanowiliśmy spróbować bycia razem.

Miłość jedna, na całe życie

Zakochaliśmy się w sobie bez pamięci. Miłość to między innymi wierność i lojalność, jak i szczęście. Wchodzę do domu i dostaje SMS-a -\\\"Dziękuję za dzisiejszy wieczór. Kocham Cie:*\\\". Miłość to również szara codzienność. Robienie rano kanapek do pracy.

Jesteśmy bardzo szczęśliwi. Chcemy być z sobą do końca życia, a już niedługo powiemy sobie sakramentalne TAK.

Nasze spotkanie było efektem wielu cudownych zbiegów okoliczności, które w skrócie można nazwać przeznaczeniem. Rozpocząłem studia, powoli kończył się pierwszy semestr i zbliżał się sylwester. Po raz kolejny miałem spędzić, go sam oglądając osiedlowe fajerwerki i gapiąc się bezmyślnie w telewizor. W kolejny szary dzień, przy padającym deszczu, jechałem na uczelnię. Wchodziłem do budynku a na schodach stała grupka studentów. Byli to ludzie, których znałem średnio. Nagle jeden z nich, przerywając rozmowę z pozostałymi, rzucił nonszalancko w moim kierunku: to już wiem u kogo zorganizujemy sylwestra. Zrobiłem „duże oczy”, ale równie niespodziewanie powiedziałem: „ a właściwie czemu nie”. Wtedy Piotrek, bo tak ma na imię zaczął obracać to w żart. Powiedział, że żartował i żebym nie brał propozycji specjalnie do siebie. Mimo, że nie znałem zbytnio tej grupki, to potwierdziłem, że mówię całkowicie poważnie. Wszystko było lepsze od samotnego sylwestra.

Organizacja wydziałowego sylwestra zaczęła nabierać rumieńców, ale ja nawet nie mogłem przypuszczać jak bardzo data 31.12.2004 zmieni moje życie. Cała grupa spotkała się na piwie i bilardzie, żeby omówić szczegóły imprezy. Towarzystwo było mi znane średnio, ale pojawił się jeszcze kolega, którego nie znałem prawie wcale. Michał, bo tak mu na imię powiedział, że przyjdzie z dziewczyną, ale że ona będzie chciała przyprowadzić jeszcze swoją najlepszą przyjaciółkę … i tak to się wszystko zaczęło… Kiedy Michał powiedział, że koleżanka jest ładna , zaczęła ogarniać mnie coraz większa ciekawość. Ta dziewczyna, której nie widziałem nigdy w życiu, zaczęła mnie coraz bardziej intrygować.

Sylwester już się zaczął, a Michał i dwie niewiasty się spóźniały. Nagle usłyszałem uporczywy dźwięk domofonu. Starałem się otworzyć, ale bez skutku. Zszedłem na dół i przez szybę w drzwiach zobaczyłem całą trójkę. Ujrzałem, ta tajemniczą nieznajomą. Rzeczywistość okazała się wspanialsza od moich marzeń. Piękne oczy i cudowny uśmiech. Zdobyła moje serce od pierwszego wejrzenia. Wieczór pogłębiał tylko to wrażenie.

Po sylwestrze czułem coś czego w żaden sposób nie da się ogarnąć rozumem. Można pomyśleć, ze zwariowałem. Czułem, że Kasia, bo tak miała na imię jest kobietą mojego życie, moją przyszłą żoną. Totalny obłęd. Nie mogłem pozbyć się tego uczucia, tej szalonej pewności … nie chciałem się pozbywać. W kilka dni później odwiedziłem ją na wykładzie i zdobyłem rzecz bezcenną …. numer telefonu. Nie chciałem się narzucać więc zaproszeniem na randkę odczekałem parę dni … i to był błąd.
Wysłałem smsa i nie otrzymałem odpowiedzi. Czekałem wiele godzin, pomyślałem … no cóż piękne złudzenie. Już prawie zasypiałem, kiedy przyszedł sms!!! Później okazało się, że ta zwłoka była karą za odwlekanie zaproszenia. Umówiliśmy się do kina…. I tak rozpoczęła się nasza wspólna droga.

Jesteśmy ze sobą od ponad pięciu lat i we wrześniu 2010 bierzemy ślub.

Był 14 lutego. Dzień wyjątkowy dla wszystkich zakochanych. Dla mnie natomiast dzień, jak co dzień. Trzy miesiące wcześniej zostawił mnie chłopak i od tamtej pory z nikim się nie spotykałam…

Jedynym osobnikiem płci męskiej, z którym miałam bliższy kontakt był mój wieloletni przyjaciel Adam. Adama traktowałam jak brata, wiedział o mnie więcej niż rodzona siostra. Zwierzałam mu się ze swoich sekretów, z rzeczy, o których nikomu nie mówiłam. Wiele też wiedział o moim związku sprzed trzech miesięcy.

Jak na chłopaka był naprawdę wyjątkowy, podczas zakupowych szaleństw potrafił zastąpić najlepszą koleżankę. Bez problemu doradzał przy wyborze ubrań, czy też perfum. Tak wiele nas łączyło, często zbędne były słowa, bym wiedziała o czym akurat myśli Adam. Nasza przyjaźń była wspaniała. A przez to, że traktowałam Adama jak bratnią duszę, nigdy nie patrzyłam na niego jak na mężczyznę. Był przecież przyjacielem.

Nastał jednak czas, że w mojej obecności Adam zaczął się dość dziwnie, jak na niego zachowywać... Szybko się peszył, spinał, denerwował, w sytuacjach, które wcześniej były zupełnie normalne. Udawałam, że tego nie zauważam, albo w jakiś zabawny, delikatny sposób obracałam to w żart.

Wspomnianego 14 lutego wpadłam po Adama, ponieważ mieliśmy razem pojechać na giełdę staroci. Adam chciał kupić zegar z kukułką :). Byłam jakieś 15 min wcześniej, niż się umawialiśmy. Często tak robiłam, więc nie pomyślałabym, że moje wcześniejsze przybycie mogłoby być jakimś problemem. Otwierając drzwi, Adam przywitał mnie zmieszanym spojrzeniem. Wpuścił i poprosił, żebym poczekała w kuchni, aż on dokończy się ubierać. Fakt była zima, on ubrany był już w gruby sweter. Wystarczyło założyć kurtkę i wychodzić. Zdezorientowała mnie ta sytuacja, o nic nie pytając poszłam do kuchni i usiadłam na taborecie.

Po ok. 10 min. krzyknęłam do Adama, żeby się pośpieszył. W tym momencie usłyszałam trzask, dźwięk ten skojarzyłam z pękającym balonem. Różne myśli przychodziły mi do głowy co to mogło być. Raczej nie wydawało mi się, żeby to był akurat balon. Co Adam mógł robić zamknięty w pokoju i to z balonem. Po chwili nieśmiałym głosem Adam zawołał mnie do pokoju. Idąc tam, aż przeszyły mnie ciarki. Jak się okazało, nie bez powodu. To co zobaczyłam zaparło mi dech. Stałam jak wryta, a Adam stał obok ze spuszczoną głową i delikatnym uśmiechem.

Pod sufitem unosiło się całe mnóstwo balonów. Nie byłam wstanie ich zliczyć, jeden obok drugiego. Wszystkie białe i jeden czerwony. Adam wyszeptał – w każdym z tych balonów jest kartka, którą chciałbym, żebyś przeczytała. – Nie miałem odwagi, żeby ci to wszystko powiedzieć. Po chwili dodał, że czerwony balon mam przekłuć na końcu.

Zaczęłam przekłuwać balony, na karteczkach wypisane były rzeczy, przez które Adam uważał mnie za wyjątkową dziewczynę, już nie w wymiarze przyjaciółki. Czerwony balon krył wyznanie – Kocham Cię.

Byłam bardzo zaskoczona, jeszcze długo nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Ta sytuacja jednak sprawiła, że i ja spojrzałam na Adama inaczej niż na przyjaciela. Od tamtej pory minęły ponad dwa lata, a my jesteśmy najszczęśliwszą parą na świecie.

Ta historia zaczyna się od rozstania. Pakuję walizki, garnki, ręczniki. Spadam 7 razy z szóstego piętra, bez windy. Po 5 latach razem uderzam głową o bruk, ale się nie roztrzaskuję.

Po 3 miesiącach budzę się i zaczynam od nowa wszystko. Na moim gg coraz częściej gości Miłosz - student, którego spotkałam pracując na Uniwersytecie. W końcu umawiamy się na kawę na krakowskim Kazimierzu. Relacja trochę asymetryczna na początku - w końcu randka z uczniem. Randka, za randką i obawy znikają.

Wszystko się układa, do pewnego wieczoru. Spotykamy znajomych w restauracji - kolega Milosza pyta "No i jak tam, pakujesz walizki? Znalazłeś już mieszkanie w Łodzi?". Z rozmowy dowiaduję się, że Miłosz dostał pracę w Łodzi i zaczyna od przyszłego miesiąca. Nic nie mówię, aż do powrotu do domu. "Jak mogłeś? Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? Dlaczego dowiaduję się o takich rzeczach od Twoich znajomych?". Miłosz milczy, widzę łzy w jego oczach. "Bałem się, że jak Ci powiem, to postawisz krzyżyk na naszym związku. Ja Cię kocham i chcę być z Tobą. Pojedź ze mną... Jeżeli nie chcesz jechać, rozumiem. Wrócę za rok. Daj mi rok. To dla mnie przepustka do kariery. Muszę to zrobić, nie tylko dla siebie. Ta praca pozwoli mi tu wrócić i zarabiać więcej, kupić mieszkanie dla Ciebie i naszych dzieci."

Nie wierzyłam. Nie planowałam. Nie miałam oczekiwań. Ale spotykalismy się dalej. Poznałam Łódź i zakochałam się w tym mieście. Spacery o zmierzchu po Księżym Młynie, karmienie kaczek w parku Poniatowskiego, namiętne pocałunki w palmiarnii. To wszystko sprawiło, że nasza miłość nie tylko przetrwała, ale i rozkwitła. Niedługo potem na moim palcu pojawił się pierścionek zaręczynowy.

Miłosz wrócił do Krakowa i przygotowujemy się do ślubu. Jednak Łódź na zawsze będzie Naszym Miastem Miłości. Bardzo chcemy znowu odwiedzić Łódź - sesja ślubna w plenerze, będzie dla nas piękną i symboliczną pamiątką.